Month: November 2018

5 oktober 2018, 10 km

Vandaag spijbelen we een beetje. We hebben een kort ritje gepland naar Pinsac. Aan de andere kant van het dorp is een municipal camping, waar we een rustpauze inlasten voor het laatste stukje naar Rocamadour.

---

We zijn nog nauwelijks de straat uit of we lopen tegen een heuse condoomautomaat aan.. alsof je het toilet van de eerste de beste jaren 80 disco inloopt😄.

In Souillac lijkt de tijd sowieso stil te hebben gestaan. Op heel veel gevels prijken reclames uit een vervlogen tijdperk. Gek genoeg lijkt t dan wel weer een stadje waar je iets anders dan het franse menu kunt eten. Dat slaan we op voor future reference.

Misschien omdat we een rustigaan dag hebben, begint de luxe al ‘s ochtends. Onderweg komen  we een bakkertje tegen waar we een koffie nemen, en ik geniet van een amandelcroissant. Maar dan is het toch stad uit.. en inderdaad.. stad uit betekent klimmen. Er staan vandaag drie klimmetjes op het programma, en de eerste valt zeker niet tegen.

ik ben altijd blij als we een stad uitlopen. Op de een of andere manier voelt lopen een stuk beter als het niet in de bebouwde kom is. Begrijp me niet verkeerd, af en toe een cafe of koffietentje kan ik zeer waarderen, maar ik loop toch liever tussen bossen en velden.

De route stelt wederom niet teleur. Er is een klein stukje waar we een snelweg over moeten, dat minder uitzicht heeft, maar over het algemeen vliegt de ochtend voorbij en zijn we binnen een mum van tijd in Pinsac. Daar tappen we water bij het plaatselijke kerkhof, en dan is het nog een paar minuten lopen naar de camping…

Ook op deze prijkt een bordje met gesloten, maar het moment dat mijn brein het uitzicht registreert weet ik dat we hier gaan blijven. Wat een prachtige plek! Rotsen, een meertje, en een prachtig grasveld. We besluiten het erop te wagen, en bouwen de tent op. Zonder buitenzeil, want het weer is prachtig! Terwijl we naar het water turen komen er twee (!) ijsvogels voorbij…absoluut te snel voor de foto, maar toch!

Later op de dag verschijnt de eigenaar, die zich min of meer bijna verontschuldigt omdat ze dicht zijn. Altijd prettig om niet weggejaagd te worden..na ons avondeten gaat de zon snel onder

maar de nacht onder de sterrenhemel is zeker geen straf..  Om met Frank Boeien te spreken, wat een ‘foto van een mooie dag’

4 October, ca 12,5 km

Morning has broken🎼

Nadat ik opnieuw de klok bijna heb rondgeslapen worden we wakker met de eerste zonnestralen. Het is bizar hoe goed ik op dat minimatje slaap. Misschien moet ik dat thuis ook eens uitproberen…

Vandaag hoeven we maar naar Souillac, dus de eerste steile beklimming met kiezels is in dat licht goed te doen. Op de een of de andere manier is omhoog of omlaag via de weg niet het grootste probleem, maar zodra er kiezels zijn die kunnen schuiven (of stenen waar zon en schaduw een spelletje spelen) gebeurt er iets wat Paul ‘het monster op het pad’ noemt. Ik verstijf volkomen. Ik vermoed dat mijn brein gewoon teveel tabbladen open heeft staan en te weinig capaciteit daarvoor.. maar aan het begin van de dag gaat dat een stuk beter dan aan het einde.

 

We wandelen vooral langs stukjes bos en walnotengroeves vandaag. De walnoten ruiken in het begin van het jaar (mei) superfris en de schil zelfs citrusachtig. In het najaar liggen veel noten al op de grond, waarbij je hiking boots prima dienst doen als notenkraker.

Vooraf hadden we bedacht dat we de dag beginnen met trailmix (mix van noten, vruchten en chocolade), gedurende de lunch een wrap eten met wat kaas en/of ham, en tijdens het avondeten ramen noodles met een soepje. Je moet immers dat eten op je rug meenemen. Tussendoor eten we wat we van de bomen en struiken kunnen plukken. Heerlijke appels, druiven noten en vijgen die rijp zijn. De peren hebben zeker nog een maand nodig. Het avondeten werkt prima, maar de lunch is niet mijn favoriet, dus probeer ik vandaag wat anders. We warmen een van de meegebrachte zakken met linzen door met wat kookworst… het voelt een beetje als erwtensoep in de zon, maar mijn buik is er zeer tevreden mee.

Nadat we gisteren geen plek vonden in Carlux controleren we de campings in Souillac voordat we er zijn. Alle campings blijken gesloten. Mooi excuus voor een douche in een hotel..

In Souillac aangekomen komen we langs een grote supermarkt, waar we inkopen kunnen doen… waren we eindelijk een beetje gewicht in de rugzak kwijt…😄😄. Ik merk dat mijn behoefte bij een supermarkt vooral vers fruit en cola is. Ik word superblij van mijn zakje druiven en de mango die in mijn tas verdwijnen..

Ons hotel ligt bij het treinstation. Het lijkt een beetje een ‘werkershotel’ wat we vooral merken als we s avonds bij het restaurant aan de overzijde een hapje gaan eten. In het gemengde toilet staan een aantal mannen zich te scheren 😉. Echt iets wat je verwacht als je een wc binnenstapt… Het eten is overigens prima! Ik vermaak me met de lokale specialiteit cassoulet. Vandaag kom ik wel aan mijn peulvruchten toe..

 

3 oktober 2018, ca 20 km

s ochtends vroeg zeggen we het hotel vaarwel en vertrekken we weer op pad. We moeten door Sarlat en dat is helemaal geen straf. In de middeleeuwse straatjes zetten de eerste marktkooplui hun kraampjes op. Doordat wij met de St. Jacobschelp op onze rugzak lopen denken ze dat we op weg zijn naar Santiago en krijgen we aanmoedigingen.. we hoeven maar een veel kleiner stukje, maar die aanmoediging steek ik evengoed in mijn zak..

Ik weet dat de daling van gisteren naar Sarlat nu gaat resulteren in een vergelijkbare klim eruit, maar het gaat tot ons beider verbazing soepel… dat deel nog wel.

We lopen langs een werkende saucisson boerderij die toevallig op woensdag open is… zo verleidelijk… maar de wetenschap dat een zoute worst meer water vraagt dan we mee kunnen dragen doet ons toch maar de verstandige keuze maken..

We lopen vandaag door kleine dorpjes en langs landerijen. We weten dat we in ieder geval tot Carlux moeten. Daar is een begraafplaats waar we water kunnen tappen. Soms is hiken en kamperen simpel. Besluiten hangen af van zonsop- en ondergang en de aanwezigheid van water. De zon schijnt. Gedurende de week wordt het elke dag een paar graden warmer.

De zon zorgt ervoor dat we op een veldje heerlijk kunnen lunchen. De bezwete kleding kan uit en hangt op onze wandelstokken om op te drogen. Deze momenten van rust worden net als in Nederland mijn genietmomentjes. Maar na de middag wordt het lastig. We klimmen weer een heuveltje op, en daarna wordt het bijna vier km lang hetgeen wat mijn gids ‘roman straight’ noemt, maar wij in het Limburgs ‘valsj plat’ noemen. Heel lichtjes omhoog. En normaal gesproken vind ik dat prima wandelen, maar na een klim gooit mijn brein blijkbaar dat bestand niet weg, en voelt het dus als meer dan 4 km klimmen… Aan het einde ben ik helemaal gaar, is mijn water bijna op en zijn we nog steeds niet in de buurt van Carlux… In een boomgaard bedenk ik opnieuw dat de volgende training toch echt conditietraining is..

Net voordat we bij Carlux komen zien we aan een huis een waterkraan. We vullen onze flessen, maar worden prompt terecht gewezen door de vrouw des huizes die vindt dat we dit vooral niet zonder toestemming mogen doen… De volgende keer dan toch maar even aanbellen daar.. Ik ben in ieder geval blij met volle flesjes!

En dan komt in Carlux de tweede shock…. geen plek om te kamperen…daar was mijn lijf niet meer op ingesteld. We moeten dus door. In de dorpswinkel halen we wat lekkers waarna we opnieuw op pad gaan. Gelukkig weet Paul na een paar kilometer een plekje in de buurt van een ‘hunting cabin’.

Daar aangekomen gaat bij mij het licht echt uit. Ik geniet van de laatste zonnestralen maar mijn energiemeter houdt het compleet voor gezien. Ik slurp mijn noodles naar binnen, en nog voordat mijn hoofd de slaapzak inzinkt, ben ik vertrokken…

2 oktober 2018, ca 14 km

De morning begint met gezang. De kou lijkt Paul niets te doen, dus terwijl ik mezelf midden in een drie seizoenen slaapzak poog aan te kleden breekt hij om mij heen letterlijk de tent af… Ook een nieuwe ervaring 😂. We zien wel al direct dat de zon zich vandaag een stuk vriendelijker gedraagt. Belangrijker is dat ook de wind is gaan liggen. Het wordt een mooie dag!

Na een ontbijt van wat trailmix en een kop koffie gaan we vol goede moed op pad. We lopen vandaag richting Sarlat. Dit is een prachtig middeleeuws stadje, waar we in elk geval een kop koffie kunnen krijgen. Prima vooruitzicht dus…

 

De weg kronkelt opnieuw door bossen, velden en paadjes. Ik voel me goed.. onderweg komen we de eerste verse vijgen tegen.. Deze zijn zo’n traktatie dat ik bij de eerste beste volgende struik zelf een sprintje wil trekken om te plukken…. tja.. inmiddels kunnen de meeste mensen zich wel voorstellen hoe dit uitpakt…

Precies.. Sjaak op de grond, geveld door gevalletje klutz, met als extra handicap een iets uit de kluiten gewassen rugzak, en een gids die grote moeite doet om niet in lachen uit te barsten.. nope.. ik ben nog steeds geen natuurlijk soepele hiker…

 

Rond het middaguur komen we aan bij chateau de Campagnac. Een prachtige plek, met een zeer aangenaam grasveld in de zon, water en (joehoe!) een toilet… Goddank. Iemand mag mij ooit nog eens de charme en truukjes uitleggen van ’in het wild’ , maar mijn lijf weigert gewoon categorisch..

Op het grasveld voor het chateau genieten we van onze  lunch en de zon. Voor deze trip heb ik wandelwol gekocht voor de drukpunten op mijn voeten, en terwijl het zeker verlichting brengt, is het spul nog niet zo gemakkelijk handelbaar. Ik vermoed ideaal als je drukpunten en blaren tussen je tenen zitten, maar bij drukpunten aan de buitenzijde van je voeten, wil de wol niet noodzakelijkerwijze op de juiste plek blijven zitten. Ik ben dus blij dat ik ook de grijze gewohl bij me heb.

Na onze lunch lopen we door naar Sarlat. De weg naar Sarlat is supersteil naar beneden. Gelukkig niet over kiezels maar grotendeels over weg. Ik voel mijn voeten, enkels, knieen en heupen protesteren. In Sarlat aangekomen moeten we een keuze maken… of er aan de andere zijde weer uitklimmen, of een hotelletje zoeken… die keuze is heel snel gemaakt… een warme douche lonkt!

s Avonds zitten we in Sarlat aan een smakelijke daghap. Het leven is mooi!

 

1 Oktober 2018, ca 18 km

En toen werd het dan toch eindelijk eind september en mocht ik richting de Dordogne voor die wandeling waar ik het hele jaar naar had uitgekeken. Een rondje Les Eyzies naar Rocamadour. Rugzak mee, richting het vliegveld en op pad.

Een paar dagen voorbereidingen in mijn B&B. Het inslaan van eten voor onderweg, op zoek naar de laatste must haves voor in mijn spiksplinternieuwe rugzak, en de test van de tent. Dat laatste was nog wel een dingetje… de laatste keer dat ik een tent vanbinnen zag ligt inmiddels meer dan 30 jaar achter me. Maar goed, toen was het toch ineens 1 oktober, en stond ik ‘s ochtends vroeg om 6:00 uur onder een warme douche (je weet immers niet wanneer er weer een komt), mocht de rugzak (16 kilo) de rug op, en stonden we bij zonsopgang buiten…

Omdat we een heuse pelgrimstocht liepen, startten we met een muntje in de fontein van de kerk van Les Eyzies. Voor good luck..

Ik weet niet wat ik gedacht had, maar het Pieterpad was niet echt de juiste voorbereiding voor heuvelachtig Frankrijk. Ondanks dat de eerste dag niet bijzonder warm was (rond de 14 graden met een straf windje) ging het bij de eerste heuvel al mis. Ongeveer 15 stappen na de eerste pauze hield het lijf het voor gezien.. duizelig, misselijk.. Duidelijk gevalletje ‘body says no!’… Hmmmm… dat was geen goede voorbode. We waren immers nog geen 6 km onderweg.  Mijn gids vroeg met enige bezorgdheid of het niet verstandiger was om om te draaien. Maar daar had ik verdomme niet een heel jaar op getraind en een Pieterpad voor gelopen… omdraaien was geen optie. Dus na een handje trailmix om de suikerwaarden weer een handje te helpen liepen we door..

 

 

De rest van de dag ging gelukkig een stuk beter.. De omgeving was prachtig. Alleen de zon wilde niet helemaal meewerken. De geplande picnic in Sireuil was hierdoor vooral erg winderig. Dustoen we bij Commarque een standje met warme koffie tegenkwamen, was dat toch een zeer welkome aanvulling van de dag. Commarque is voor mij een warme herinnering. Dit is waar ik in mei 2017 mijn allereerste wandeling liep. Ook die dag ging ik een beetje dood… maar ontstond ook de wil om dit vaker te gaan doen. Het weerzien was een beetje thuiskomen.

 

 

Vanaf Commarque vertrokken we richting Cabanes du Breuill. En jawel, toen liet de zon zich zien. Heerlijk effe opwarmen langs de weg en de eerste versgeplukte appel. Zalig!  Aangekomen bij de Cabanes hebben we in ons beste frans toestemming gevraagd om op de locatie te kamperen. Dat mocht gelukkig, dus we konden op ons gemak aan ons avondmaaltje starten.

 

 

De nacht startte vroeg (het is immers in oktober snel donker). Maar met een prachtige sterrenhemel en een achtergrond soundtrack van de plaatselijke nachtuil, wie kan daar nou over klagen?